John Hiatt is één van de langst meegaande singer-songwriters van de afgelopen jaren en heeft in al die tijd een bijzonder fraai oeuvre opgebouwd. Zijn jongste werkstuk, "Leftover Feelings" waarop even nonchalant als trefzeker wordt gemusiceerd, geldt alvast als een nieuw hoogtepunt in zijn omvangrijke oeuvre. Dit nieuwe album is meteen de opvolger van het album "The Eclipse Sessions" uit 2018. In het midden van een wereldwijde pandemie liep John Hiatt de historische Studio B in de RCA-studio’s in Nashville binnen, waar Elvis, Everly Brothers en Waylon Jennings eerder glorieerden, om een plaat op te nemen. Hiatt werkte hier samen met Jerry Douglas en zijn band. Het vermogen om een perfecte chemie te vinden in een samenwerking kan niet worden onderschat, maar het bewijs daarvan is te vinden in deze samenwerking tussen John Hiatt en Jerry Douglas, beide iconische artiesten die in het verleden reeds bewezen dat ze tot grote individuele prestaties in staat waren, maar hier geheel onverwacht een meesterwerk achter laten dat aan de standaardcollectie van iedere muziek liefhebber toegevoegd kan worden. Het is niet zo dat deze gecombineerde inspanning hen noodzakelijkerwijs op een hoger plan brengt, of wat dat betreft, op een andere standaard zet, maar het is precies de reden waarom "Leftover Feelings" zo succesvol is als het is. Niet alleen vinden beide artiesten - Hiatt als songwriter en Douglas als producer - elkaar, maar het is vooral een werk dat beide artiesten gewoon laat doen waar ze altijd goed in zijn geweest. Misschien zullen alle fans niet blij zijn met deze bluegrass Hiatt, al is dit album ook weer niet iets nieuws, want dit genre heeft hij wel vaker aangeraakt zoals bijvoorbeeld op zijn vijftiende album "Crossing Muddy Waters" uit 2000 of zelfs uit het veel vroeger verschenen "Bring The Family", een spaarzaam akoestisch album zonder drums, waar voor het eerst ook bluegrass-invloeden te horen waren.

Jerry Douglas is een met meerdere Grammy's bekroonde artiest en producer, en zeker in Amerika bekend als bespeler van de resonatorgitaar, een instrument met een vaak stalen klankkast, dat naar het bekendste merk ervan ook vaak dobro wordt genoemd. De ingebouwde resonator, in wezen een akoestische versterker, geeft de gitaar een geheel eigen geluid, dat het van oudsher goed doet in vooral blues en country. Als sessiemuzikant speelde Jerry Douglas dobro op een slordige 1500 albums van vooral country­artiesten. Daarentegen kennen we Hiatt als begenadigd songwriter, zanger en gitarist. De man die ontelbare songs schreef en de meest mooie verhalen kan vertellen. Hij debuteerde halverwege de jaren 70 met het veelbelovende "Hangin' Around The Observatory" (1974), maar wist de belofte pas waar te maken met het in 1987 verschenen "Bring The Family" en de wat mij betreft nog net iets betere opvolger "Slow Turning" uit 1988. "Bring The Family" is van alle platen die Hiatt in zijn vroege carrière uitbracht, zijn bekendste. Niet alleen vanwege het inmiddels doodgedraaide "Have A Little Faith In Me", maar ook vanwege het prachtige spel op de slidegitaar van Ry Cooder in bijvoorbeeld "Lipstick Sunset". Hiatt's liedjes hebben hem toen een grote aanhang bezorgd, maar al die ambachtelijkheid neigde in de jaren negentig steeds meer naar onverschilligheid. Maar sinds zijn overstap naar New West Records heeft onze troubadour zijn oude vorm gelukkig langzaam maar zeker hervonden. Het in 2003 verschenen "Beneath This Gruff Exterior" was Hiatt’s meest overtuigende plaat sinds "Slow Turning". De vergelijkbare opvolgers "Master Of Disaster" (2005), "Same Old Man" (2008) en "The Open Road" (2010) lieten een stijgende lijn horen, geen ervan bevat echter een liedje dat nog zo vaak te horen is als "Have A Little Faith In Me". Album nummer 20, "Dirty Jeans And Mudslide Hymns" verscheen in 2011 en was ook zo'n meesterlijke plaat, die geproduceerd werd door Kevin Shirley, een producer met een hardrock en progrock verleden. Deze plaat bracht hem wel degelijk terug in de voorhoede van de moderne muziek. Reden ook dat Kevin Shirley wederom de producer is van Hiatt’s daaropvolgende "Mystic Pinball" (2012), opgevolgd door het grotendeels akoestisch gespeelde "Terms of my Surrender" (2014). In 2018 volgde "The Eclipse Sessions", dat zoals zijn nieuwe album ook in vier dagen opgenomen is. De titel van dit album refereert aan het feit dat tijdens de voor het album geplande opname-sessies er zich een totale zonsverduistering voordeed. Deze verduistering die voor een paar seconden alles stopte, gaf een enorme inspiratie voor spaarzaam geïnstrumenteerde rock-, country- en soulliedjes, die hij nooit eerder zo persoonlijk en ontroerend bracht.

Hiatt maakt op al deze platen voornamelijk popmuziek van klassieke snit, ergens op het snijpunt tussen rock-’n’roll, rhythm & blues, country en folk. Altijd voortreffelijk, maar na een carrière van bijna vier decennia, die vele meesterwerken opleverde hoef je van deze artiest geen spectaculaire verrassingen meer te verwachten... zou je denken. Het was voor Hiatt een langgekoesterde wens om eens met Jerry Douglas de studio in te gaan, om zonder drummer een akoestische sound neer te zetten die toch een beetje rockt. Het resultaat van deze sessies zou het album "Leftover Feelings" worden, inderdaad zonder drummer, maar de grooves zijn vooral diep en waarachtig. Hiatt doet gewoon waar hij goed in is: zonder veel opsmuk een elftal nieuwe nummers brengen, waarbij Hiatt ondersteund wordt door de Jerry Douglas Band in merendeel countryachtige ballads, die zoals altijd, gevuld zijn met verrukkelijk sluwe agressie, hetgeen dit empathische muzikantschap drijft tot prestaties die opzienbarend kwetsbaar zijn. In zijn barre jaren kon hij niks anders doen dan aan zijn persoonlijke ellende te denken en zo ontstonden vroeger die mooie liedjes in zijn creatieve hoogtijdagen. Nu blijkt de uitdaging juist te zitten in het bedenken van verhaaltjes. Wat de liedjes op zijn nieuwe plaat bijzonder maakt, is dat ze weer wat dichter bij Hiatt zelf lijken te staan, meer uitgesproken over hoe John op een sublieme wijze zijn gedachten en gevoelens die hij nooit eerder openbaarde nu tekstueel weet te verwoorden in songs, waarin je de liefde, de straat, kwetsbaarheden en een glimlach kunt ontdekken. Alles komt gewoon neer op de songs, die allemaal voldoen aan de hoge eisen die ze consequent op hun eigen nummers stellen. "Long Black Electric Cadillac", "Keen Rambler" en "Mississippi Phone Booth" zijn rustieke zwerftochten in de mooie traditie van klassieke Hiatt-albums als "The Tiki Bar Is Open", "Crossing Muddy Waters" en "Terms of My Surrender", inspanningen waarbij Hiatt zijn norse persoonlijkheid in de weidse uitgestrektheid van het echte Amerika stortte. Ook op nummers als "The Music Is Hot", "Light of the Burning Sun", "Sweet Dream", "I'm in Asheville" en "Changes in my Mind," boort Hiatt de tedere trekken aan die meestal de kern vormen van zijn meer sentimentele nummers, vooral die zich verdiepen in herinneringen en reflectie. Douglas' dobro en lap steel zorgen voor een perfecte begeleiding, en op een nummer als "All the Lilacs in Ohio" zijn de vitaliteit en het enthousiasme daar slechts één duidelijk voorbeeld van.

Uiteindelijk brengt "Leftover Feelings" geen van beide artiesten buiten hun respectieve comfortzones. Toch is het een uitstekend album, simpelweg omdat het alles is wat je zou verwachten van een samenwerking tussen de twee. Bovenal slaagt het album erin emotie op te wekken, wat per definitie de norm is waarop de meeste memorabele muziek wordt beoordeeld. John Hiatt geeft in de teksten een niet eerder getoond inkijkje in zijn gevoelsleven en de manier waarop hij dit bezingt getuigt van pure klasse. Niet alle liedjes zijn even opgewekt, maar je hoort overal een soort optimisme of zelfs euforie in terug. Het schildert Hiatt nog maar eens af, als een van de echte, authentieke, romantische troubadours, die misschien net als één van de weinige nog steeds bloeiend blijft in een uitstervend ras. Hiatt's zijn vierentwintigste album "Leftover Feelings" is dan ook zowel onthullend als veerkrachtig, de zoveelste parel in het oeuvre van één van de grootheden uit de geschiedenis van de rootsmuziek. Of je dit album al dan niet in huis moet halen, hangt dus grotendeels af van de mate waarin je in Hiatts gevoelsleven kunt inleven. Maar draag je deze briljante songschrijver een warm hart toe, dan is de kans dat je door deze nieuwe songcollectie zult worden teleurgesteld, bijzonder gering.